Μια από τις πιο συχνές συζητήσεις που κάνουμε όσο τα χρόνια περνούν έχει να κάνει με την ευτυχία. Πότε τη βιώνουμε στην ολότητά της; Είναι κάποιος προορισμός, είναι ο δρόμος, είναι κατάσταση μόνιμη ή συναίσθημα;
Η ευτυχία σαν έννοια είναι κάτι πολύ ξεχωριστό για τον καθένα, μια υπόθεση θα λέγαμε προσωπική και όσο μοναδικά ορίζεται, τόσο πιο μοναδικά βιώνεται. Όλοι μας ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να ζήσουμε ευτυχισμένοι, δε χωράει αμφιβολία σε αυτό, τι όμως μπορεί να μας εμποδίσει από το να τη βιώσουμε και να την απολαύσουμε όπως μας αξίζει;
Μια σύντομη βόλτα στα social media γνωστών και αγνώστων με υλικό που φωτογραφίζει μια «ιδανική, φανταχτερή και άνετη ζωή» με γυμναστήρια, σπα, ακριβά εστιατόρια είναι κάτι που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία μας και έχει όνομα: η παγίδα της σύγκρισης. Αυτομάτως σκεφτόμαστε «πώς τα κατάφερε όλα αυτά; εγώ γιατί δε μπορώ; εμένα τι μου λείπει;» και μοιραία υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια κατάσταση αντίστροφη της ευτυχίας στην οποία η μελαγχολία και η θλίψη έχουν ρόλο πρωταγωνιστικό. (Μας) αξίζει;
Η αληθινή ευτυχία δε φωνάζει. Η αληθινή ευτυχία βιώνεται στα απλά και καθημερινά. Η αληθινή ευτυχία είναι στιγμές. Το χαμόγελο του παιδιού σου, η αγκαλιά της μητέρας σου, ένα χάδι, η προαγωγή που τόσο περίμενες, η ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχεις, όλα όσα είσαι, μια βόλτα στο πάρκο. Ο κανόνας είναι ότι οι αληθινές στιγμές ευτυχίας σπάνια φωτογραφίζονται και αναρτώνται στα social media, γι’ αυτό… λιγότερο «σκρολάρισμα» και περισσότερη ουσία… ευτυχία!
