Το να ακολουθούμε συνειδητά και όσο πιο σταθερά μπορούμε τεχνικές αυτοφροντίδας είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να συμβάλει θετικά στη ψυχική μας υγεία και συνολικά στην ευημερία μας. Όταν όμως η σύγκρισή μας με τους άλλους και η ανασφάλεια που προκύπτει εξαιτίας αυτής σε συνδυασμό με την υπερανάλυση, μας παραλύουν, τι μπορούμε να κάνουμε;
Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτό, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας. Και η αλήθεια είναι πως είναι εξαιρετικά αμήχανο αλλά και άδικο, τη στιγμή που προσπαθούμε να μας «φροντίσουμε» με κάθε τρόπο. Σίγουρα είναι ανθρώπινο και λογικό, αλήθεια όμως, όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και επιμένουμε να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας, τι πραγματικά κερδίζουμε; Μήπως χρειάζεται να μας «εκπαιδεύσουμε» σε εναλλακτικές, ή απλά χρειάζεται να κόψουμε διαπαντός αυτές τις «κακές συνήθειες»;
Το να βρισκόμαστε διαρκώς μέσα στις σκέψεις μας και ιδιαίτερα σε σκέψεις που μας προκαλούν άγχος, απογοήτευση, αγανάκτηση, πόνο και θυμό σε σημείο να χάνουμε την ισορροπία μας, είναι σίγουρα μια συνήθεια που καλό είναι να γίνει παρελθόν. Αφενός γιατί οι σκέψεις που κάνουμε τις περισσότερες φορές δεν έχουν απολύτως καμία σύνδεση με την πραγματικότητα, αφετέρου γιατί το παρόν είναι το μοναδικό πεδίο στο οποίο μπορούμε αληθινά να δημιουργήσουμε και να χτίσουμε. Εμάς. Τη ζωή μας.
Όταν επιμένουμε να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας, η υπερανάλυση κυβερνά. Τότε ακριβώς είναι που ξεκινά και η σύγκρισή μας με τους άλλους μέσα μας. Για τη δουλειά, την καριέρα, τις σχέσεις, τη ζωή. Πώς είναι δυνατόν όμως να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και να περιμένουμε να βγάλουμε πόρισμα; Και πως καταλήγουμε σε ένα αξιόπιστο πόρισμα όταν συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα;
Ο κάθε ένας από εμάς είναι στον κόσμο μοναδικός. Σκοπός είναι να κάνουμε το κεφάλι μας ένα ασφαλές και όμορφο μέρος για να ζούμε (όταν επιλέγουμε να το κάνουμε), κάτι το οποίο θα μας δώσει κίνητρο για να εμφυσήσουμε αυτές τις ποιότητες και στη ζωή μας. Μη ξεχνάμε… οι σκέψεις δημιουργούν τις λέξεις μας και κατ’ επέκταση τις ενέργειες, τις συνήθειες, τα μοτίβα και την καθημερινότητά μας. Food for thought…
