Η αποτυχία είναι μια εμπειρία που όλες και όλοι αντιμετωπίζουμε. Άλλοτε μας πονάει, άλλοτε μας θυμώνει ή μας κάνει να αμφιβάλλουμε για την αξία μας και σε κάθε περίπτωση μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό μάθημα για εμάς και να πάμε στη ζωή μας (μέσα μας και έξω μας) ένα βήμα παραπέρα.
Άλλωστε, η διαφορά δεν βρίσκεται στο ίδιο το γεγονός το οποίο βαφτίζουμε ως «αποτυχία», αλλά στον τρόπο που το ερμηνεύουμε. Το πλαίσιο ή αλλιώς το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε την αποτυχία μπορεί να τη μετατρέψει από εμπόδιο σε ευκαιρία εσωτερικής ανάπτυξης και μάθησης. Στο χέρι μας είναι και ναι, θέλει εστίαση.
Η στάση μας
Η εσωτερική μας στάση απέναντι στις δυσκολίες είναι καθοριστική. Όταν βιώνουμε ένα συμβάν ως προσωπική αποτυχία στη λογική “δεν είμαι αρκετός/ή”, “δεν τα καταφέρνω ποτέ”, ή “πάλι τα ίδια”, κλείνουμε τον δρόμο προς την εξέλιξη.
Αν όμως μπορέσουμε να δούμε την αποτυχία ως μια εμπειρία που μας δίνει πληροφορίες, ως ένα «στοπ» που μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε, τότε αρχίζει η αληθινή ανάπτυξη. Αρκεί να παρατηρήσουμε χωρίς κριτική διάθεση και να παραμείνουμε ανοιχτοί. Σίγουρα, δεν είναι εύκολο. Σίγουρα όμως, δεν είναι και ακατόρθωτο!
1ο βήμα: Αυτογνωσία
Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα. Αναρωτήσου: «Τι μπορώ να μάθω από αυτό; Ποιο κομμάτι του εαυτού μου καλεί αυτή η εμπειρία να κοιτάξω πιο βαθιά; Τι χρειάζεται να διερευνήσω περισσότερο; Τι ίσως να αλλάξω…;» Μέσα από αυτές τις ερωτήσεις αρχίζουμε να καλλιεργούμε μια στάση εσωτερικής ενδυνάμωσης και να καλλιεργούμε τη ψυχική μας ανθεκτικότητα αντί του φόβου.
Όταν μετατοπίζουμε την οπτική μας από την τελειότητα στην πρόοδο, απελευθερωνόμαστε από το βάρος του “πρέπει” και εστιάζουμε στο “γίνομαι”. Και εκεί, στο “γίνομαι”, γεννιέται αυτό που ονομάζουμε αυτοβελτίωση.
Η αποτυχία δεν είναι το τέλος. Είναι καθρέφτης και πυξίδα ταυτόχρονα. Το θέμα δεν είναι τι συνέβη, αλλά ποιος επιλέγεις να γίνεις μέσα από αυτό.
