Υπάρχουν στιγμές που δεν νιώθουμε καλά, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί. Ξυπνάμε κουρασμένοι, αδιάφοροι, ίσως και λίγο θυμωμένοι σαν κάτι να λείπει, ή μέλλον καλύτερα, κάποιος. Κι αυτός ο «κάποιος», πολλές φορές… είμαστε εμείς. Η εγκατάλειψη του εαυτού, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, δεν συμβαίνει μόνο σε στιγμές κρίσης. Συχνά είναι μια σιωπηλή, αργή διαδικασία που συμβαίνει άθελά μας. Όχι επειδή δεν μας νοιαζόμαστε, αλλά επειδή ξεχνάμε… να μας θυμόμαστε.
Η εγκατάλειψη μπορεί να πάρει μορφές, όπως
- το να μην ακούς τις ανάγκες σου
- το να ακυρώνεις τα συναισθήματά σου («δεν πειράζει, υπάρχουν και χειρότερα»)
- το να αποφεύγεις να ζητήσεις βοήθεια
- το να λειτουργείς μηχανικά
- το να βάζεις όλους τους άλλους πάνω από σένα (πάντα)
- το να υπομένεις καταστάσεις που σε εξαντλούν, χωρίς να αναρωτιέσαι «γιατί μένω εδώ;»
Γιατί το κάνουμε;
Η απάντηση δεν είναι πάντα προφανής. Μπορεί να ξεκινά από την παιδική ηλικία, όταν μάθαμε πως το να είσαι «καλό παιδί» σημαίνει να καταπιέζεις τις ανάγκες σου για χάρη των άλλων. Ίσως σχετίζεται με μια κοινωνία που εξιδανικεύει την παραγωγικότητα και την αυτοθυσία. Ίσως, κάποια στιγμή, πείσαμε τον εαυτό μας ότι δεν έχει σημασία πώς νιώθουμε, αρκεί να «λειτουργούμε», όμως κάθε φορά που ακυρώνουμε το «θέλω», ένα μικρό κομμάτι μέσα μας νιώθει εγκαταλειμμένο. Και αυτό το κομμάτι αργά ή γρήγορα θα ζητήσει να ακουστεί… με άγχος, με κόπωση, με θυμό, με σωματικά συμπτώματα.
Πώς μπορούμε να επανασυνδεθούμε με εμάς;
Η επανασύνδεση με τον εαυτό μας δεν απαιτεί δραματικές αλλαγές. Χρειάζεται επαφή, συνέπεια και κυρίως ευγένεια προς εμάς τους ίδιους. Το να γυρίσεις προς τον εαυτό σου, να τον δεις, να τον ακούσεις και να τον πάρεις αγκαλιά, ίσως είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη αγάπης που μπορείς να κάνεις. Και το πιο σημαντικό: δεν χρειάζεται να περιμένεις να φτάσεις στα όρια για να το κάνεις.
Μερικά μικρά βήματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά: Ξεκίνα γράφοντας κάθε μέρα πώς νιώθεις χωρίς φίλτρα, μόνο με ειλικρίνεια. Ρώτα τον εαυτό σου: «Τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή;» και δώσε του την άδεια να απαντήσει αληθινά. Ζήτησε βοήθεια όχι μόνο όταν δεν αντέχεις άλλο, αλλά και όταν απλώς νιώθεις την ανάγκη να σε ακούσει κάποιος που σε βλέπει όπως πραγματικά είσαι. Και τέλος, επίτρεψε στον εαυτό σου να φροντιστεί – όχι μόνο να φροντίζει. Κι αν έμαθες τους άλλους (σημαντικούς και μη) πως μπορείς να ζεις μόνο μέσα στο αντίθετο, ώρα να… τους και σε ξεμάθεις.
