Ακούμε πολύ συχνά πως το να βάζουμε τον εαυτό μας σε πρώτο πλάνο είναι «εγωιστικό», πως το να γινόμαστε «θυσία» για τα παιδιά, τους γονείς και τους φίλους μας «δεδομένο» και πως το σημαντικότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι να «δίνουμε».
Πώς μπορείς να δώσεις κάτι όμως αν δεν το έχεις πρώτα καλλιεργήσει εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου; Και από πού και ως που το νοιάξιμο, η φροντίδα και η συμπόνια για τους σημαντικούς άλλους παρομοιάζεται με «θυσία»; Ακούμε καθημερινά τόσα πολλά σε αυτούς τους τόσο γρήγορους ρυθμούς, που καμιά φορά μπορεί να τα πάρουμε και μέσα μας αφιλτράριστα, χωρίς καν να το καταλάβουμε (κι ας ξέρουμε ότι είναι λάθος).
Η Αυτοφροντίδα, είναι η απόλυτη πράξη Αγάπης στον εαυτό μας. Ένα χαμόγελο στο είδωλό μας στον καθρέφτη το πρωί και μια καλημέρα, να τον πάμε για καφέ, να του αγοράσουμε τα αγαπημένα μας λουλούδια, να τον θρέψουμε σωστά, να τον κινήσουμε έως το γυμναστήριο και να αθληθούμε, να του προσφέρουμε νερό, στοργή και αγάπη, να τον ακούσουμε.
Ο εαυτός μας μιλάει. Και εμείς οφείλουμε να τον ακούμε. Όταν «φορτσάρουμε» έχει τον τρόπο του να μας πει «ηρέμησε», όταν «πέφτουμε» πάντα βρίσκει την καλύτερη αφορμή να μας «σηκώσει». Αν δεν ακούσουμε εμείς τον εαυτό μας δε θα το κάνει κανείς για εμάς κι αν δεν τον φροντίσουμε, αγαπήσουμε, νοιαστούμε, επίσης.
Μπορείς να δώσεις κάτι, μόνο αν το έχεις. Και θα το δώσεις από καρδιάς, μόνο αν το προσφέρεις κι εσύ στον εαυτό σου από καρδιάς. Όχι γρήγορα, όχι γιατί «πρέπει», όχι γιατί περιμένεις ανταλλάγματα. Η Αυτοφροντίδα, είναι πολλά περισσότερα πράγματα από μικρά τελετουργικά και περιπάτους στη φύση. Είναι ο τρόπος που μας μιλάμε, ο τρόπος που μας ακούμε, ο τρόπος που μας δίνουμε.
Αλήθεια, τι σημαίνει για εσένα Αυτοφροντίδα;
Και τι σε εμποδίζει από το να την επιδεικνύεις στον εαυτό σου καθημερινά;
Τίποτα δε σε σταματά!
